تبادل
لینک هوشمند
ای خدا پهکان کنـَـنـْت شادی
من کــَـنان گِلـَگ و زاری
من پیادگــُـن و پَهْکان سُوار
من هستُن شاعرڃ تازَه کار
هر کــَـسا که سَیْل کـَـنان
******
چَهْر کــَـنْـتّ وَتی دَوْر بَـرا
کـَـنـَـنْت گِلـَگ و بیداد شــَه رۏزگار
گردان پَه یکـّڃ پدا
که کـَـنْـت مَنا رَهْـنِمایی
ای خدا تـَوَئ مشکل گشای
گـُرا مکن گۏن من تــَه وداع
که سَکّ هَسْت و بـڃ پشت و پناه
**********
گران سک تیّ طنابا
تـان بیاوان تیّ کنارا
وا خدا گــُوار شَه تیّ رحمتا
تان بیَـنـْت سڃراب تیّ بندگا
برچسب ها: شعر بلوچی
بَــــلــوْچانی مکران
مکران ای سرزمین جاودان
قدمتت هم پایه ی هفت آسمان
ای سرای مأمن آزادگان
دور باد از دامنت دست دگران
جای جای خاک تو بوی صفاست
یادگاری از مردمانی با صفاست
چشم تاریخ خرد بود باری گواه
بر رشادت های حمل ودادشاه
آن یلی که فوج شاهی را شکست
آن گرفته جان شیرین را به دست
نیست شخصی غیر شیر کوی سفید
دادشاهی که جهان چون او ندید
یک تنه رفتند به جنگ پرتغال
دست خالی با مسلسل ها جدال
اجنبی بر خاک تو نابرده دست
چون که خاکت بر بلوچان پیر است
رسم او مهمان نوازی وصفاست
سر به قولش می شود از تن جدا
در مرامش رندی و مردانگیست
چون به غیرت در رسد دیوانگیست
هان:تو دیگ غیرتش ناور به جوش
تا چو شیران ناوردبرتو خروش
بلوچستانم دارد مردمانی باصفا
چون که دارد یادگاری از اقوام آریا
نظر یادتون نره
برچسب ها: شعر بلوچی
او منی گوهار
او منی گوھـــــــــار، او منی گوھـــــــــــار
چمّـــــــــان وتی پچ کن بچــــــــــــــــــــــار
بشکن وتــــــــی براتــــۓ تــــــــــــــــــوار
نیست انت منــــــا بازیـــــــں قــــــــــــــرار
او منی گوھـــــــــار، او منی گوھـــــــــــار
پــــــر چا تو ھستۓ بـــــے تــــــــــــــــوار
بیا منی گوھـــــــار، بؤشت مــئ کنــــــــار
جــــــاہ تئی نہ انت بس مــــــــــــــاں دوار
او منی گوھـــــــــار، او منی گوھـــــــــــار
در بـــــــؤ چہ اے لونجیـــــں تھـــــــــــــار
دیـــــما وتی دستـــــــــان شھــــــــــــــــــار
حقـــــــــــان وتی پجّــــــــاہ بیـــــــــــــــــار
او منی گوھـــــــــار، او منی گوھـــــــــــار
پــــــــــر چا گریـــــــــــــــــــوۓ زار و زار
تــــــــئ دل، من زانان نیست تـــــــــــــلار
بلۓ اے بوت نہ کنت انت تـــئ ســــــــزار*
من الــّماں او منـــــی گوھــــــــــــــــــــــار
دگنیــــــــــا نہ بیت انت یک قــــــــــــــــرار
بلّ بازیــــــــن وتی لـــج و میــــــــــــــــــار
بیـــــــا بؤشت گؤں مــــــردان یک کتـــــار
او منی گوھـــــــــار، او منی گوھــــــــــــار
برچسب ها: شعر بلوچی
سراوان شهر علم و فرهنگ
جهالت باشد اینجا لکه ننگ
سراوان شهر علم و فرهنگ
جهالت باشد اینجا لکه ننگ
بیا بنگر برادر شهر مارا
که بینی صنعت و صنع خدا را
تمام مردمانش با خدایند
نبی مصطفیa را می ستایند
به جالق و کله گانش رو سفر کن
به آهنگ نوازش ها نظر کن
که تاریخی هزاران ساله دارد
زتاراج مغول ها ناله دارد
به زیبایی و سرسبزی بهار است
در آنجا کشت شالی بی شمارست
به باغاتش همه قسم میوه جاتی
بیا بنگر ندارد کس شناختی
بود محصول آن خرمای ربی
به هر ذوق و سلیقه می پسندی
بود شیرین تر از قند فریمان
ببر سوغات از بهر ندیمان
در آنجا تپه ای اسمش میر عمر
نهان است گنج ها بسیار از زر
بود در شهر آثارقدیمی
چه آثاری چه ابنای عظیمی
ز سیستان هیچ دستی کم ندارد
و نخلستان او را بم ندارد
اگر خواهی بهشتی را ببینی
گلی از بوستانش را بچینی
نظر انداز به شهر کله گانش
که بینی از بهشت صد ها نشانش
زمین هایش تماما شالی کاریست
برنجش به ز دم سیاه شمالیست
بسی کوه و کمر افراشته دارد
به هر سنگی نگاری نقشه دارد
به هر تابستان سفر کن سوی ناهوک
ببین آب زلال جوی ناهوک
بهارش سبز و خرم ،پرنشاط است
درختان پر ثمر از میوه جات است
هلو وتوت انجیر است فراوان
دهند هم مفت و مجانی هم ارزان
شنا کن اندر جوی آبش
بشو تن را به آب پر گلابش
میان گشت و ناهوک است نگاران
نشان افتخار این سراوان
نشان کنده کاری در دل سنگ
هنر را با طبیعت کرده در جنگ
اگر خواهی که حافظ را شناسی
برای وصل مولا در تلاشی
دهک را انتخاب کن بهر این کار
دراویش را تو باید کرد دیدار
تصوف را ببین در پیر آباد
تو را مولای رومی آورد یاد
کمی بالاتر از شهر دراویش
بود شهری که خاکش از هنر بیش
سفالش در جهان آوازه دارد
همیشه رنگ و رویی تازه دارد
بود سب شهر تاریخ سراوان
اثر ها از هنر دارد فراوان
یکی از این اثر ها قلعه سیب
به شهر سیب باشد زینت و زیب
حکایت می کنم اکنون ز سوران
ز حق آباد و پسکوه از کتوران
کشاورز و حبیب و کم نظیرند
تماما مخلص ومهمان پذیرند
شب و روز در زمین مشغول کارند
همه زحمت کش و امیدوارند
برو شیدای شهر زابلی بین
درون شعر او عشق علی بین
ز هیدوچ و کنت و شهر بم پشت
نشان درس و قرآن است در گشت
سراوان گوشه ای از خاک ایران
فدای نام ایران ،جان و تن باد
مرا سنگ ریزه های کوه تفتان
به ز زینت،بهتر از در عدن باد
مرا مادر،پدر، خواهر برادر
وطن باد وطن باد وطن باد
برچسب ها: شعری درباره سراوانشعر بلوچیسراوان
شعر آزاد بلوچی: هُدایانی هُدایی هَم نَه مانیت شاعر:عبدالسلام بزرگ زاده
منا چه شَپانی تَهاری
چَه هَلکانی گاری
چَه هَورانی هَکّل
چَه رُژن ءِ روژنایی
چَه هَارے تواران
چَه گوات ے لوَاران
چَما دژمن اِین دوست
چَه سیاه اِین پُٹ ءُ پوست
چَه ماه اِین دَپ ءُ دیم
چَه چَمّ ے بَزّین رِیم
چَه کوُلِنج اِین بَچّان
چَه صد گنَج اِین مَچّان
چَه سارت اِین کَلَّگ ءُ شهران
چَه مات اِین چِلَّگ ءُ گهُران
چَه پُردان ءُ چَه پادینک
چَه چُلدان ءُ چَه آدینک
چَما روچ که بِرَمشیت
چَما مَردان
که تَهروز ءُ تَمَرداَنت
چه دَردان شیر زالانی
که هر سالان ثَمر دَنت
هَما هَاوَند زمین ءُ آزمانی
مَنا سِتک اِنت اَبَد زُلم ءَ نَه مانیت
مَنا سِتک اِنت اَبَد زُلم ءَ نَه مانیت
هُدایانی هُدایی هَم نَه مانیت
مَنا سِتک اِنت همئ مُوت
که کئَیت روچ سیاهی ءَ رَوت
چِیا تو چَه وَت ءَ ؟
چو دُور دارے
بِزان که روشن اِین روچ
نور ءَ گُوارے
تُش ےِ صبر کَن
تُش ےِ آرام کَن ءُ نِند
تُش ےِ صبر کَن
تُش ےِ آرام کَن ءُ نِند
دِل ءَ جَم کَن
توجُهدےِ آسرءَ گِند
مَنا زانان که هِچ سیاه ءِ نه مانیت
هُدایانی هُدایی هَم نَه مانیت
هُدایانی هُدایی هَم نَه مانیت
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچیسیب و سورانپسکوهشهرستان سیب و سورانشهرستان سراوانبلوچستان
ای بلوچستان تویی اسرار من من بلوچم هر بلوچی یار من ای بلوچستان دوای درد من ای بلوچستان تویی تیمار من توتیای خاک تو در چشم من بوی تو درمان کند بیمار من من بلوچم نام من تاریخ من جز بلوچی کم بود غمخوار من من بلوچم مرد جنگی مرد کوچ می نوازد مردی ام را تار من پیر من مرشد که بوده است در وجود آن محمد بوده است سردار من من مسلمانم مسلمانی کنم سنتان مصطفی هم یار من گرچه گرمی ، گرچه خشکی کرده ای بوی خوش داری تویی گلزار من نام حق اندر زبان جاری شده نام حق اندر زبان تکرار من من مدارا می کنم با خار دل می رود در چشم دشمن خار من دست یاری سوی حق نِه ای جلال رحتمان حق بود تیمار من شعراز: جلال الدین گرگیج
برچسب ها: شعر بلوچی
آفرین تفتان عروس سبز پوش ساقی گلچهره ساغر فروش قامت دلجوی تو امید من عارض اسپید تو خورشید من تا نسیم روح بخشت می وزد از دل عشاق اندوه می برد ای نسیم صبح تفتانی بیا اندرون جسم ها جانی بیا آسمان آبی وزلف رنگ رنگ خطه مینیاتوری سبزو قشنگ ای صبا برگرد وخلبندش ببین کن گلو را تر زجوی انگبین چون بهشت هشتمین در ناز ناز جایگاهی بس رفیع و دلنواز ای خوشا آبی که دارد زنگراب در حضورش شرمگین باشد شراب دروک آن ملک زیبا عنبرین است اگر پرسی جنوب چه تمین است به اسپتک آی وبنگر سرزمینم اگر هستی هوادار و غمینم شعراز: استاد فقیر محمد کرد ملقب به درویش
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچی
مکران ای سرزمین جاودان قدمتت همپایه هفت آسمان ای سرا و مامن آزادگان دور باد از دامنت دست ددان جای جای خاک تو بوی صفاست یادگار از مردمانی با حیاست شیرمرد و جامه غیرت به تن مرد جنگ و کارزار و صف شکن چشم تاریخ خود بود باری گواه بر رشادتهای حمل و دادشاه آن یلی که فوج شاهی را شکست آن گرفته جان شیرین را به دست نیست شخصی غیر شیرکوه سپید دادشاهی که جهان چون او ندید یک تنه رفتن به جنگ پرتغال دست خالی با مسلسل ها جدال از که آید جز ز شاه کلمتی حمل غیور و صاحب غیرتی اجنبی بر خاک تو نابرده دست زانکه خاکت بر بلوچ پیراهنست از تن ما پیرهن بیرون رود آن زمان که سر جدا از تن شود از بلوچی و بلوچ این نکته دان هر چه پنداشتی ازین معنی همان رسم او مهمان نوازی و صفا سر به قولش می شود از تن جدا در مرامش رندی و مردانگی است چون به غیرت در رسد دیوانگی است هان که دیگ غیرتش ناور به جوش تا چو شیران ناورد بر تو خروش شهرهایت جنت روی زمین بلکه زیباتر ز فردوس برین آریایی شهر تو ایرانشهر چون سراوان هیچ کس نادیده شهر نیکشهرت از نکویی شهر نیک چابهار چاربهارت بی شریک در زمستان گر کنی یاد بهار یک سفر می بایدت تا چابهار چون کنارک نیست جای دیدنی در ونیز و مارسی و هم سیدنی سرزمین مردم آزاده خاش هر دم این خوبان به کارند و تلاش زاهدانت شهر غیرت شهر دین موطن شمشادهای مه جبین بیرک و تفتان و سپید و آهوران حجتی است بر اعتلای مکران مکران تخت است و تفتان تاج اوست بر سرش بادا مدام این تاج دوست ای خوشــا بخت بلند آسمــــان در جوار تک کهت دارد مکان بادهای موسمی چون می وزند ماتم و اندوه از دل می برند خوش بود نمبی و خوشاکت به وقت وان لوارت گر چه دارد سوز و تفت زن فراموشی به فنوجت وزان مایه شادی روح است و روان خاطر شوهر تهی از فکر زن خوش بخفته راحت و آسوده تن وان موذن فارغ از بانگ و صلاه بلکه نوم و خیر من حی الصلاه چون نگنجد وصف تو در این مقال بهتر آن باشد که گویم حسب حال مکران ای سرزمین جاودان قدمتت همپایه هفت آسمان ای سرا و مامن آزادگان دور باد از دامنت دست ددان شعراز: سعید ملک زایی
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچی
من بلوچم وزبلوچ مهربان گویم سخن ازمرام وسیرت این قهرمان گویم سخن ازمکان ومسکن وماوای حاصلخیزاو ازکویــروساحل بحــرعمان گـویم سخن ازفــــرازکوه تفـــتان اژدهای آتــشین سردوآرام با دلی آتشفشان گویم سخـن من زبزمان وشکاروصیدوآب معدنش ازجبال زنده سربرکهکشان گویم سخن ازدیارپیپ وفنوج آزباغ وکه سفیــــد منبع نفت وطلا وبرلیان گویم سخــــــن من زبنت میرقنبر،نیکشهروقصروقند من ازآن پاینده مردجاودان گویم سخــن زان همه آب روان ملک بمپوربحرگون بس لطیف ونرم مثل پرنیانم گویم سخن ارض حاصلخیزوآن رودخانه پربرکتش غله راانبارهمچون سیستان گویم سخـن بخش سربازم بهشت خطه زرخیزمن باغهای سبزآن چون بوستان گویم سخن ازدیارپیـــشین وخاک زرباهــــوکلات من زخاکی که نباشدمثل آن گویم سخن چابهار و بندرآزاد و بحرپرخــــروش ازکنارک این دریا مرزبان گویم سخــــن ازسفالکاران سربازوسراوان سرفراز مردمان بی ریا وکاردان گویم سخـــــــن ازدلاورمردم سرحدوخاش وزاهدان ازبرای خاک میهن جانفشان گویم سخـن ازجنوب شرق ایران ازهوای گرم گرم چون دل این مردم خونگرممان گویم سخن مسکنم تاریخ گوید ساحل بحرخزر چون همان دریادلان قهرمان گویم سخــن سامــی ام گــویندامــاآریــایی زاده ام بازبــان آریــایی همچنان گویم سخـــــــن سرزمینم راعرب خواندمکاباضم میم وزمکوران خاک پاک مکران گویم سخـن هموطن باضم ب گوید:بلوچ نام مرا من به فتح ب ولام اعیان گویم سخــــــــن تازیان را،چ،نباشدنام من گویدبلوش این چنین اسمی زتورات زمان گویم سخن پاکزادفردوسی درشاهنامه ازکوچ وبلوچ ذکرخیری کرده من ازاین وآن گویم سخن شاعرطوسم سگالنده همین خواندمــــرا باعدوی خاک میهن ازتوان گویم سخــــن سرزراه خاک میهن کی کنم هرگزدریغ عرصه پیکارراچون قهرمان گویم سخــن کیش من اسلام می باشد زبانم آریــــا رایت اسلام راچون پاسبان گویم سخـــن هنگ جمازم بودنقش ستون بــــیستون من زدورداریوش وآنزمان گویم سخــــــن دفن شددرزیرخاکم لشکراسکــــندری ازنبرد وکارزای بی امان گویم سخـــــــــن زیرپایم فرش کردم لشکرحجـــاج را آنچنانکه برگ ریزد درخزان گویم سخــن لشکرصفاریان رادرسراوان شهرجالق کرده ام تدفین من ازآن مکان گویم سخــن ازجدال تن به تن با پیراستعمارمــــن ازبلوچ ،چاه تمین ،زاهدان گویم سخــــــــن دیلمی ها لشکری ازقوم من درفوج خود داشتند زان لشکر پیل دمان گویم سخــــــن ازجلال الدین خوارزمی درجنگ مغول من حمایت کرده ام تاپای جان گویم سخـن ازشکست گنجعلی والی شاه عباس ،من باتوازشمس بلوچ پهلوان گویم سخـــــــــــن نارواها دیدم ازقوم مغول بی حدمـــن ازجفای جور شان من بافغان گویم سخــــن دفع شراشرف افغان رادرکوه سفـــــید من نمودم مثل آن شیرژیان گویم سخــــــن ازجفاخوردم آگرآن سیب زهرآلوده را ازامیرغزنوی دراصفهان گویم سخــــــــن کشتن نادرسپس تاعهدشاهان قجـــــــر دادخودبگرفته ام ازدشمنان گویم سخــــــن قلعه بمپورکوسایدسرش برکهکشان هرستونش رابود صدداستان گویم سخــــن تازیانه خورده ام ازدشمنان بسیارمن ازنشان ظلمشان برپشت جان گویم سخن بازکردازگردنم یوغ اسارت ،انقلاب باسپاسی زان خدای لامکان گویم سخــــن سخت بیزارم من ازکارخلاف هرزگی مردکارم ازبرای آب ونان گویم سخـــــــن سرزمینم مستعد و مردمانم با هنر باهنرمندان دنیا همزبان گویم سخــــــــــــن گربود ابزارکارم درامور صنعتی درجوارملک چین واصفهان گویم سخـــــن دختران باهنر،گلدوزوسوزن کارمن منحصرتنهابه فردازکارشان گویم سخـــن رودهای دامن وبمپوروسربازونهنگ جاری اندافسوس من تشنه لبان گویم سخن قلعه پهره که ازقاجارباشد یادگــــــار ازبن این برج عهدباستان گویم سخــــــــــن قادر اندربارگاه کشور آزادگـــــــان باسری تسلیم براین آستان گویم سخــــــن شعراز: قادربخش آبسالان
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچی
اگر کسے بکنت نیکی خطا نیست*
اے چار روچی جہانء ھچ وفا نیست*
غریبی کن امیران اھتبار نیست*
فقیر ؤ بزگان دراھین دواء نیست*
پر چمے چارگء دوستے سزا نیست*
حقیقی عاشق ؤ معشوق ادا نیست*
دروغ ؤ دشمنی گر کار تو نیست*
مکن توھین کسء حق شما نیست*
کسے شرمندگ ایں زندا روا نیست*
کہ نامردے دپء قول ؤ قرار نیست*
چہ قومان بزگ ایں سوا غیر مانیست*
پر فقیر ؤ بی وسان راجء خیال نیست*
پہ وت براتء شجاع دیگر چہ ما نیست*
چیا گار بیتگۓ ھوش تئ سرا نیست*
خیالے من بلوچستانء کماش نیست*
مگوش پرچا بلوچ زھگء وطن نیست*
پر ٹھلے پر بندگء جاھلء میار نیست*
گوش ایت گلزمین شمارا ھچ کمال نیست*
عبدالوھاب مکن غلہ کسء حاجت پہ تو نیست*
مگوش گالان پر تو دلگوش کسء نیست*
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچی
رَمَگءَ در کـن، واڑا دوش
تَرّیں لَٹے، جنگلءَ کپتگ
آسءَ نہ سُچ ایت، آپ نہ وارت
گیپت تے مچاچءَ، جنت تے ڈگاراءَ
آسءَ پَـتکگ، گوشتءَ درَ تکگ
میتگ لَڈّ ایت بُنژو سَـر ھَمود اِنت
چاچا مچاچا، گیپت تے مچاچء، جنت تے ڈگاراء
گونڈیں آپی، آپءِ سَرا مُرگے، آپ ھُش اِیت، مُرگ مِراِیت
دو سیاہ ماراَنت، بندءِ سَرا واب اَنت
سُھرین نَرازے، نَمبَگءَ وَپتگ
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچیپسکوهسرسوره
جلال الدین گرگیچ
اشک فرو چکیده بر لاله گون دویده
درد دلی شکسته، خاری به پا خلیده
دیوانگی همیشنت گِند می دلا، ریشنت
در فرقتت شب من تاریکِ بی سپیده
درمان نبوتَ دردُن،من دل پرشته سردن
خشکیده اشک چشمم، با قامتی خمیده
من پشگِ ضعیپُن جولاهگِ زمانگ
بافیده از برایم تاری به جان تنیده
اَرسی نهِنتَ حوننت، سُهری بگند، چوننت
اشکی نه،خون مشکی بر گونه ام چکیده
هِچ کَس نَکنت یاتُن، من دل پَه شَیر داتُن
یک مونس است همانا دیگر کسی ندیده
نانی که پکّتن من چنڈی تَه سِند شَه آیی
گفتم مُلمع این است، زین گونه کس شنیده؟
اسبی جهان ،یعنی ؛شعری بگو زمانی
دردت بگو نهانی بر صفحه ی جریده
وشِی نهنت ک چشین ، درد و غمانَ کشین
این لب به جز هلاهل دیگر مگر چشیده؟
هنون من نبیسین دل بی کرار و حوننت
چون ماهی به خشکی قلبم شده تپیده
بُشکین جلالَ وانی کی می غمانَ زانی
از نارفیق دانی، در گوشهای خزیده
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچیپسکوهسرسوره
عبدالسلام بزرگزاده
ما لولؤي بهر لامكانيم
در بند صدف نهان نمانيم
سرچون زصدف برون برآريم
خورشيد نهان آن جهانيم
اسرار قديم ذوالجلاليم
پوشيده نهایم و در عيانيم
بنگر تو مرا به ديده ی ما
كز وصف نشان بينشانيم
هردم قدحي ز دست ساقي
نوشيم و به محرمان چشانيم
آن را كه دهيم جرعه از آن مي
ني ميشكنيم نه خود ستانيم
ما راست و مسلم اي محمد
مائيم و خدا قلندرانيم
سيد محمد معروف به خواجه قلندر مرشدجي(واجه مرشد) ابن سيد موسي ابن سيد
شهداد ابن سيد واعظ ابن سيد بابا علي ابن سيد بابا كمال ابن سيد بابا جمال ابن سيد
مردان شاه معروف به بابا علي شاه مردان با واسطهی 26 پشت به حضرت علی(رض) میرسد.
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچیپسکوهسرسوره
ازینکه شاید رسم الخط از نظر املایی دارای نقص باشد از دوستان پوزش میطلبم
ڈ ا دَیُن ها وتی همقــــطارین بیـــلان
کـــــه یاد کَنــِت وتی جوریــن حرمانــا
جاه جَنِت پَر وتی ڈیهَی آزگین ﭨـپّان
که بُــرتَگَنت بدواهشاﮟ مئی کوٹ وکلاتانـــا
تو شـرّ بذان اُ منئ میرین بلــــــوچ
که چو سر بساء انت استون بهاری مه کوه ڈاکانا
چم وشّی بینت په دیمگانی دیما رگامان
و ائیر رچگ گرانی بی بند وکﮉ یا چو بالی کپوتانا
نی تو پکّا بذان که پیش چه آزادیئ پادی توارا
ترا مضبوط حرکت لوﭨیت ڈیهی آبادی گون پلگارا
من شّر گندگائُن مئی وتی ماتانی واهگان
کــــه چِست بیگائـنـت چــــو بامگواهی نـودانا
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچیپسکوهسرسوره
دیوان واجه سک بزن مولد کلاتی اشپزن
باپور وسهرن اشکرن جیژ ک کبابی هر گورن
میوگ چ هر تامی ردن مهمان و زهگ و مولدن
نوکر پ میرا چو سگن چم چار میری کاسگن
میری دلا هرمای پی کونداک و وشن نای پی
اپی دپا دن نوکرا بارتی م دانکانی سرا
اپی م دپ گون نا بیی دانی موا هرما بیی
مولد گ هشا کار کنت چوکی گری کوکار کنت
مولد م چکی میچگن بانک چو ماری پیچگن
گیپتی م مودان مولدا کتی م گودان مولدا
ا ظالمن بانک چ سوک جنتی م گودانا گو دوک
جنتی پدا گو کلکچوک پروشی دپ و لنت و زنوک
حاکم کلاتی واجهن ملا گو واجه همرهن
ملا ادان چو کاتبن حاکم حدایی نایبن
ملا گو میران هور بیت چنده چو باجی زور بیت
ملایی نانن پاتیا اسکات گیپتن ماتیا
شوهاز شومن لاپ بی رو حانه انساپ بی
حکا نگی حکا کشی بزگ وتی لا پا جشی
ملا و میر روباه وشیر تلک مسیبت بوته چیر
ملا چ مجد دور بی رو حاکمی مزدور بی
دهگان و مچ وکرگی لودی گو داس و هرگی
کولاد و داس پین کن تشت و گلاس پین کنت
سنعتگری چو باز زان ناچ وسرود و ساز زان
حنا جنوک سرگواپ بیت استا جنی سیر لاپ بیت
زهگان بری سور کن بتاگی پوست دور کن
استا ومیر همزان بن استایی چک درسوان بن
وشن رپیکی لودین کاری گ در و چودین
کوهی بلوچ سک بزگن هوری کپات و ترگن
هامیین ییتن سال پ سال هوری تگرد و پات وگوال
سیاهن گدام اگی دوار سواسن بلوچی پازوار
پون وار و هون وارن بلوچ روتن م شهران پر کروچ
پنجاه وهپت استون بی میری کلا داگون بی
مردم درو ازات بن گو انگلاب هم پات بن
یکدم امام ملک گری ظلمی کتاب تاکی دری
چن سالی میران گار بن مثل گریبان وار بن
صدام گنوک ومست بی می حاک گی سر دست بی
میران بندان سبز بن وش کسه وش لبز بن
کم کم وتا جاه جننت دیگان وتا ماه کننت
میران پدا نام دار بن ملک گرن سردار بن
از مجلس و بکشداریان تا دپتر اداریان
میران پدا کبزه کته دهگانی چوک روچی شته
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچیپسکوهسرسوره
«عید»
عید انت!
وشّیانی روچ انت
هر کس گون نوکین پوشاکان سمبه اتگ
هر کس گل اِنت وشحال انت
هر کس وتی سنگت ءُ دوستان
انبازان گرگءَ انت
پهلی لوٹ ایت
کجائی تو کجائی تو
بیا ترا امبازان گران
بیا ای عیدءَ ترا مبارکی دیان
بیا ای وشّیان عیدءِ ترا بکشان
بیا کجائی تو
تئی گورءَ پهلّی لوٹان
بیا عید اِنت
بیا وشین روچی
هر کس سمبھ اتگ وشحال انت
سرجمین دشت ءُ دیار آتار اَنت
هر کس ترّگءُ سیلءَ سوادءَ روگءَانت
بیا کجائی تو
که ترا دیدگان داران
وشّیان عیدءِ ترا بکشان
تئی گورا پهلّی لوٹان
عیداِنت بیا کجائی تو
بیا ترا عیدیگ دیان
او منی بیل او منی همبل
کجائی تو کجائی تو
کتاب بُکچِه- صدیق سلیمی
عیدتان مبارک
انبازان گرگ: هم دیگر را در آغوش گرفتن و حلالیت طلبیدن
بیل و همبل: دوست
موضوعات مرتبط: بلوچستان
برچسب ها: شعر بلوچی
.: Weblog Themes By Pichak :.
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: